۴۷۰ – ساقی بیار باده گفنت برون شدی به تماشای ماه نو ازماه ابروان منت شرم باد رو عمریست تا دلت زاسیران رلف ماست غافل زحفظ جانب یاران خود مشو مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما کانجا هزار نافه مشکنی به نیم جو تخم وفا ومه ردین کهنه …
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
آرشیو
آمار سایت